Anlam veremediğim bir dönem içindeyim, yolunda gittiğini düşündüğüm bir çok şeyi kaybettim, nerde düşürdüm, nerde unuttum? Ceplerim boş, ellerim de…
Kalbim sıcak, zihnim dolu ve karışık, bekliyorum, düşünüyorum, ağlıyor çözümsüzlük içinde sızlanıyorum. sözlerim ve hislerim yeterli olmuyor, hayat beni anladığını söyleyip anlamsız davranıyor, basit bir yaşam dikkatlice zorlaştırılıyor. Bulunan sevgi, değersizlikler içinde kayboluyor, kıyaslamalarla tükenip gidiyor. Seviyorum, ama sevgi yerine, yalnızlığa terk ediliyorum. Karışık zihin düzelene kadar burada bırakılıyorum, kendimle baş başa, onsuz, bunsuz, şunsuz. Sorun mu etmeliyim? yoksa durup halime şükür mü etmeliyim? Bilemiyorum. Bildiğim tek şey, seviyorum, sevilemiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder